دومان

عمری‌ست تا از جان و دل،‌‌‌ای جان و دل می‌خوانمت
تو نیز خواهان منی، می‌دانمت ، می‌دانمت

گفتی اگر دانی مرا آیی و بستانی مرا
ای هیچگاهِ ناکجا! گو کی، کجا بستانمت

آواز خاموشی، از آن در پرده‌ی گوشی نهان
بی‌منت گوش و دهان در جان جان می‌خوانمت

ای خنده‌ی نیلوفری در گریه ام می‌آوری
بر گریه می‌خندی و من در گریه می‌خندانمت

ای زاده‌ی پندار من پوشیده از دیدار من
چون کودک ناداشته گهواره می‌جنبانمت

ای من تو بی من کیستی چون سایه بی من نیستی
همراه من می‌ایستی همپای خود می‌رانمت

هوشنگ ابتهاج